مردم شهرستان اردل وارث گنجينه بزرگ از نياکان خود مي باشند و در گذر زمان اصالت خود را حفظ کردند.
به گزارش
هفت چشمه، اردل به عنوان مركز شهرستان اردل با 1850 متر ارتفــاع از سطح دريا در قسمت غربي استان چهارمحال و بختـياري از شمال به شهرستان كيار و فارسـان و از شرق به شهرستان بروجن ، از غرب به لردگان و از غرب به شهرستان ايذه (خوزستان) منـتهي مي شود. محـدوده ي عمومي اين شهرستان از دير باز به نام منطقه اردل و پشتكوه بختياري شهرت داشت. اردل هم به لحاظ قدمت و هم به لحـــاظ پيشينه تاريخي يكي از مناطق مهــم استان و بختياري است. اردل در طول جغرافيايي پنجاه درجه و پنجاه دقيقه شرقي و عرض سي و دو درجه شمالي قرار دارد. موقعيت جغرافيايي خاص آن از جمله كوههاي سر به فلك كشيده ، دره ها و تنگه هاي عمـــيق ، عبور و تلاقي دو جاده اصلي و تاريخي يعني جـاده باستاني دسپـارت (شوشـتر ، ايذه ، اصفهان) كه با عبـور شاخه اصلي (غربي) ازمسير دوپلان (گورميــزه) اردل - بهشـت آباد ، وجود کـارونســـراهاي شليـل (ميانکـوه) و خــان اوي (تنــگه درکش ورکش) و همچنين ايلراه (شوشتر، بازفت ، اردل - چغاخور) از آن مي باشد . وجود پلهـاي تاريخـي دوپلان ، پل ملك و بهشت آباد موجب گرديد که اين راهها به اردل متـصل و در عين حال با تنگه هاو ايلراههاي مختلف منـاطق ديگـر ارتبـاط داشـته باشنـد. كه اين عـوامل باعث گـرديد تا شهرستـان اردل (پشتکـوه بختـياري) از ديرباز به عنـــوان محل تلاقي اين دو راه اصلي ازاهميت خاصي برخوردار باشد.
جشن عيد نوروز
نوروز عيد باستاني ملت ايران است. هر ساله اولين روز بهار را جشن مي گيرند نوروز ريشه در تاريخ ايران دارد. همچنين قبل از فرا رسيدن عيد، زنان به پختن سمنو مي پردازند. شب قبل از عيد نزد اهالي شب عيد علفه نام دارد مردم نيز اين روز را جشن مي گيرند . چند ساعت نزديک تحويل سال سفره هفت سين چيده مي شود و روي آن هفت چيز که اول آنها سين مي باشد مانند سمنو، سيب، سبزه، سنجد، سرکه، سماق و سير چيده مي شود. و همه خانواده قبل از تحويل سال دور سفره جمع مي شوند و منتظر سال جديد مي مانند و بعد از آغاز سال، سال جديد را به همديگر تبريک مي گويند. بعد از تحويل سال مردم براي ديد و بازديد به خانه همديگر مي روند و کوچکتر ها به ديدن بزرگتر ها مي روند وبا نقل و شيريني از يکديگر پذيرايي مي کنند و بزرگترها به بچه هاي کوچک عيدي مي دهند که اين عيدي پول مي باشد و بچه ها در روزهاي اول سال جديد بسيار خوشحال مي باشند و در پي جمع آوري عيدي هاي خود مي باشند و شايد بتوان گفت از جمله دلائلي که عيد نوروز هيچ گاه از ذهن ايرانيان پاک نشده اين است که سراسر روزهاي عيد نوروز عيدي گرفتن، سرزدن به آشنايان، خوردن شيريني و آجيل و .. مي باشد.
لباس محلي زنان
لباس امروزي زنان اگر چه با گذشته کاملاً متفاوت است اما هنوز علاقه مند به پوشش محلي و بختياري خود هستند و در جشنها و مراسم عروسي از آن استفاده مي کنند که بسيار هم زيبا و گران قيمت مي باشد و از پارچه هاي خوش رنگ و از جنس مخمل و پارچه هاي حرير و پولک دار براي دوخت آنها استفاده مي شود. يکدست لباس محلي شامل لچک، پيراهن، مينا، تنبون (شلوار) و جليقه که توسط زنان خياط لباس محلي دوخته مي شود. لچک : پارچه مخمل مرغوب به طول 30 سانتي متر و عرض 20 سانتي متر که روي آن را با پولک، منجوق و الماس نما به صورت اشکال هندسي مي دوزند و 30 تا 40 سکه اشرفي گوشه دار به لبه آن مي دوزند. مينا : 4 متر پارچه ظريف از جنس تور يا حرير مي باشد روي سر و لچک قرار داده به صورتي که زيبايي لچک گرفته نشود و از پشت سر تا پشت پا مي رسد. پيراهن : از سه متر پارچه دوخته مي شود و به صورت چاک دار است.تنبون (شلوار) : عبارت است از هفت متر پارچه که آن را به شکل چين دار دوخته و بالاي آن يک راه کش دوخته مي شود که به صورت خيلي زيبا و پر چين است. جليقه : گاهي از جنس تنبون يا پيراهن مي دوزند و يا آماده تهيه مي کنند. لباس بختياري يکي از زيباترين لباسهاي سنتي در جهان مي باشد.
لباس محلي مردان
لباس محلي مردان که امروزه در بيشتر جشنهاي عروسي آن را مي پوشند بسيار زيبا است. کلاه نمدي، شلوار دبيت و چوقا لباس محلي مردان را تشکيل مي دهد. کلاه نمدي :از جنس نمد ماليده شده و سياه رنگ مي باشد که به آن کلاه خسروي گويند و آن را به خسرو پرويز نسبت مي دهند. شلوار دبيت : از جنس پارچه سنگين به رنگ مشکي به اندازه 2 متر و نيم و بالاي آن سه راه کش دارد و در پايين آن به نام در پا 4 رشته دوخته مي شود و بسيار گشاد است. چوقا : لباسي است پالتو مانند که تا زير زانو را مي پوشاند و بدون آستين است از جنس پشم گوسفند که توسط زنان عشاير بافته مي شود و به راه راه و بسيار ظريف مي باشد.
بازيهاي محلي
بازيهاي محلي زيادي توسط کودکان و نوجوانان و حتي بزرگسالان در زمانهاي گذشته دراردل انجام مي شده ولي امروزه بسياري از اين بازيها بدست فراموشي سپرده شده است و برخي هنوز ماندگاري خود را حفظ کرده اند از جمله : الختر : نوعي بازي است که بازيکن يک پاي خود را با دست گرفته و با پاي ديگر به عقب و جلو مي رود و بازيکن ديگري از طرف مقابل به همين نحو عمل کرده به طوريکه به همديگر برسند و همديگر را هل داده تا يکي به زمين بخورد و ديگري پيروز مي شود. جهنمي، هار هارونکي، تير و کمان بازي و يک غل و دو غل، چوگان( گو چو) از ديگر بازيهاي محلي مي باشند.
غذاهاي محلي
بعضي از غذاهاي محلي اردل در هيچ جاي دنيا يافت نمي شوند. آب ترشي :آرد و پياز را با هم سرخ مي کنند و ترشي انار را با مقداري آب و چند برگ زرد آلو به آن اضافه مي کنند و بعد از چند دقيقه جوش زدن آماده خوردن مي شود. شولوا : برنجي که با دوغ مي پزند . گمنه : گندم را آسياب کرده و آن را به صورت دم پخت مي پزند. برشتوک : آرد را با روغن حيواني سرخ کرده و مقداري شکر به آن اضافه و از روي اجاق برداشته و مقداري ادويه به آن اضافه مي کنند . آش کاردين : کادرين گياهي است که در اکثر کوه هاي بختياري و اطراف اردل مي رويد آن را چيده و خشک مي کنند و به صورت آش سبزي مي پزند. کاچي : آرد را سرخ کرده و مقداري آب جوش روي آن ريخته و چند قاشق شکر به آن اضافه مي کنند و بعد از 2 الي 3 دقيقه از روي اجاق بر مي دارند. آش کشک : کشک را ساييده برنج ها را با مقداري آب روي اجاق گذاشته ود وغ کشک را به آن اضافه مي کنند.
انتهاي پيام/570ه